Vandaag ben ik jarig! Hipperdepiep! Ik mag 43 kaarsjes uitblazen. Vroeger zou ik dat niet zo geschreven hebben. Ik zou iets geschreven hebben als 40-en-iets of ik zou het gewoon helemaal in het midden gelaten hebben. Maar nu kregen we recent weer zo een reminder dat je gewoon blij moet zijn dat je ouder mag worden. Dus party with me, I’m 43!
Als kind kreeg ik jaarlijks een verjaardagsfeestje. Ik herinner me die nu ook niet glashelder, ik ga ervan uit dat er spelletjes waren, een taart en muziek. Soms was er zelfs vuurwerk (het voordeel van in de winter jarig te zijn, het was al vroeg donker). Nu zou ik dat zelf nooit proberen, maar mijn vader deed wel voorzichtig.
Wat ik me wel herinner, was de stress. Ja, zelfs als kind stond een verjaardagsfeestje gelijk aan stress. Want wat als het niet voldeed aan mijn – torenhoge– verwachtingen? Dan was ik meteen echt heel ongelukkig. Dan zouden de anderen dat zeker ook vreselijk vinden.
Als het niet 100% ging zoals ik het gewenst had, dan kon ik me echt afzonderen om te gaan huilen op mijn kamer.
Perfectionisme, het is niet altijd iets geweldig dat je beter doet presteren. Soms is het ook iets dat een fijne tijd gewoon stevig kan verpesten.
Ondertussen zijn er wat jaren en feestjes gepasseerd en ken ik mezelf en dat perfectionisme-beestje al wat beter. Ik wéét dat ik niet alles onder controle kan houden, en dat dat OK is.
En toch, een paar dagen voor mijn verjaardag bekruipt me dan weer zo een soort angst. De angst om teleurgesteld te zijn. Je krijgt maar 1 verjaardag per jaar. Stel je voor dat je dan ’s avonds denkt… was het dat maar?
Niet dat die vrees ergens op gesteund is ofzo. Manlief maakt er steevast een heerlijke dag van. Ik word overladen door berichtjes, belletjes en mailtjes (wat meer fysieke kaartjes zouden nóg beter zijn 😉 ) van vrienden en familie. Ik geniet met volle teugen en duw al die knagende stemmetjes vakkundig weg.
En na zo’n fijne dag denk ik – OEF. Oef, het was leuk.
Ik vind dat niet zo een fijne eigenschap van mezelf, als ik eerlijk ben.
Maar ik kan me zo wel heel goed inbeelden dat een kind zenuwen heeft voor een leuk event. Dat er, als alles helemaal fijn en goed is verlopen, alsnog een mega uitbarsting volgt, in een soort opluchting dat de tien rampscenario’s in je hoofd niet gebeurden en de opgekropte stress die loskomt. Plus, alle prikkels die bij een uitzonderlijke dag horen, die nu even verwerkt moeten worden.
Jup, dan moet je niet vragen, allez, waarom ben je nu aan het wenen? Het was toch leuk? Je moet niet ondankbaar zijn!
Dan moet je niet denken – oh, wat flauw zeg, omdat jij niet meteen een reden ziet.
Kinderen met intense gevoelens, zoals die snelle hoofdjes vaak zijn, die hebben wél hun redenen. En dat is helemaal niet flauw. Dat zijn alleen redenen die niet iedereen kan volgen.
Groetjes van achter een grote taart of een bord sushi (waarschijnlijk niet samen, al valt niets uit te sluiten op mijn verjaardag)!
Ik viel heel diep in de leerkuil – en dat deed pijn
‘De leerkuil in het lager onderwijs? Vergeet het maar, dat bestaat niet voor hoogbegaafde leerlingen’. Deze krasse uitspraak deed me denken aan hoe elk kind moet leren om door te zetten als het eens niet vanzelf gaat.
Help! Ik kan niet om hulp vragen!
Ik sta voor een volle aula en als ik naga of iemand een vraag heeft, blijft het helemaal stil. Ik ga er dan vanuit dat het allemaal duidelijk was, maar na de test blijkt het omgekeerde waar.
Daar zat ik dan. Moederziel alleen op een tropisch eiland.
Daar zat ik dan, moederziel alleen op een tropisch eiland. Nu ja, ik was niet helemáál alleen, maar het voelde wel zo.
Hoogbegaafdheid? Dat bestaat hier niet
‘Je moet begrijpen dat dit echt nieuw is voor ons. Wij hebben dat hier nog nooit meegemaakt op onze school. Hier zitten gewoonweg geen hoogbegaafde kinderen’.
Meisjes niet welkom!
‘Onze dochter zat vorig jaar in de kangoeroeklas en ze keek elke week zo uit naar dat ene uurtje.’ Maar helaas, dit jaar was dat wel anders...
Haar ouders hadden het helemaal verpest!
‘Het werd ons afgeraden haar nog spelletjes rond cijfers en letters te kopen.’ De ouders tegenover mij zitten er ongemakkelijk bij. Alsof ze iets fout gedaan hebben. Iets heel, heel fout.
Oren dicht!
Kan ik niet tegen lawaai omdat ik oud word, of omdat ik een gevoelig zenuwstelsel heb? Misschien wel een beetje van allebei. Thuis heb ik alvast een spiegel, want de oudste kan al helemaal niet tegen lawaai...
Een hoek af – is je kind in de hoek zetten effectief?
Even een vraagje. Heb jij vroeger wel eens in de hoek moeten staan? Omdat je iets had mispeuterd? Of omdat je niet had geluisterd? Zo ja, wat dacht je dan? Dacht je 'oh jee, dit zal ik nooit, nooit meer doen?' Of eerder toch iets anders?
Waar is de AAN/UIT knop van je kind?
Met de beste wil van de wereld kon mijn brein geen antwoord verzinnen op een super eenvoudige vraag. Brandstof op. Over and out. ‘Computer says no’.
Kijk eens met een andere bril naar je kind
Problemen willen begrepen worden.’ Ik leg meteen een link naar wat ik steeds probeer te doen in mijn gesprekken, zowel met ouders als met kinderen.
Is perfectionisme echt zóóó slecht?
"Ik denk niet dat mijn zoon hoogbegaafd is, want hij is alles behalve een perfectionist." Oh. Ik laat dit even zakken. Er borrelen zoveel vragen in me op. Zoals: Wat versta je onder perfectionisme? Hoe zou perfectionisme zich uiten? Is elk hoogbegaafd kind perfectionistisch?
Is het elke ochtend ook zo’n strijd bij jou?
7u30 en ze zijn al even beneden. De afspraak is dat we nu in actie schieten. Maar toch is het elke ochtend een strijd om op tijd klaar te zijn en alles gedaan te krijgen.
Wat als je heel veel van jezelf herkent in je kind?
En dan denk ik… het zou wel veel verklaren mocht ik het ook zijn. Moet ik dan zo oud geworden zijn, om daar nu pas achter te komen?” Ze is welgeteld twee minuten gaan zitten tegenover me, en komt met deze bekentenis. Nu ja, het voelt als een bekentenis. Dat zie ik. Het voelt als iets dat je bijna niet mag zeggen, maar tegelijk lucht het zo op. Dat zie ik ook.
Hij wilt mijn vriendje niet meer zijn…
Snelle hoofdjes gaan sneller méér verwachten van vriendschappen dan hun leeftijdsgenootjes. Dat kan leiden tot hele mooie, maar ook tot hele trieste momenten.
Hou jij jezelf tegen om te gaan schitteren?
We gingen een weekendje naar de Ardennen, en aangezien ze vrij goed weer voorspelden, had Manlief een wandeling uitgestippeld. Hoewel ik in het verleden hele mooie en leuke wandelingen maakte, spoken er steeds twee gedachten door mijn hoofd. 1/ Ik kan niet goed wandelen. 2/ Ik doe dat daarom niet graag.
Hoe begaafde meisjes onzichtbaar worden
Er is een groepje dat sterk rekenwerk krijgt, hoor ik van mijn zoon. Maar dan blijkt dat er alleen maar jongens in het groepje zitten. Waar zijn die begaafde meisjes gebleven? En waarom worden zij niet opgepikt?
Iedereen een IQ test! Of niet?
To test or not to test? Is that the question? Moeten we allemaal een IQ test laten doen, of is het ingewikkelder dan dat?
Hoe wéét je nu dat je hoogbegaafd bent?
'Heb je een IQ test gedaan?' vroeg ze. 'Nee' zei ik. 'Hoe kan je het dan zeker weten?' vroeg ze me.
Stap 1 bij perfectionistische kinderen
Sinds een paar weken ben ik heel openlijk gaan verkondigen wat ik wil bereiken en doen in mijn praktijk, iets wat ik best spannend vond eerlijk gezegd. Maar sindsdien zijn er gesprekken ontstaan die ik daarvoor niet voor mogelijk had gehouden.
Naar huis huppelen na het oudercontact
We zitten op het oudercontact. Dat is altijd wel wat spannend eerlijk gezegd. Maar deze keer ging het goed. De leerkracht zei iets, bijna langs haar neus weg, dat mij zo onzettend blij maakte!
Te jong om uitgedaagd te worden?
Er zijn zo van die momenten met mijn kinderen die ik me altijd zal blijven herinneren. Het is echt een kwestie werd van ‘voor’ en ‘na’. Bij mijn oudste zoon was dat toen hij aan het ontbijt rekensommen maakte die vlot over de 2000 gingen.
Start before you are ready
‘Start before you are ready’ stond er op het plaatje boven haar bureau. Ik moest er eerst om lachen, want wat een gek idee is dat nu, om te starten met iets voor je er klaar voor bent?
Nog liever met zijn bloot gat in een mierenhoop
‘Mijn man gaat nog liever met zijn bloot gat in een mierenhoop zitten’, whatsapp’t een vriendin. Ik heb hen niet gevraagd om verkleed als een konijn een paintbaldoelwit te worden. Ik heb hen niet gevraagd om hun diepste geheimen in de gazet te gooien, met expliciete foto’s erbij. Ik heb hen gevraagd of ik even mocht langskomen om over [...]
Opmerkingen