brightstarcoaching|Een hoek af - is je kind in de hoek zetten effectief?

Een hoek af – is je kind in de hoek zetten effectief?

Even een vraagje.

Heb jij vroeger wel eens in de hoek moeten staan?

Omdat je iets had mispeuterd? Of omdat je niet had geluisterd?

Zo ja, wat dacht je dan? Dacht je ‘oh jee, dit zal ik dan nooit meer doen? Nu heb ik zoveel bijgeleerd?’.

Of was het eerder ‘Wat is dit? Ik wil dit niet. Ik moet volgende keer beter opletten dat ik niet betrapt word.’ Of misschien snapte je het niet zo goed, en kon je niet plaatsen waarom je ouders niets met je te maken wilden hebben. Of misschien voelde je je alsof je altijd alles verkeerd deed.

Opvoedadvies

Er is weinig waar zo heftig op gereageerd wordt, dan op opvoedadvies. Heel logisch ook. Hoe wij onze kinderen opvoeden, dat is iets heel persoonlijks. Het weeft veel van jezelf, van jouw persoonlijkheid, samen met wat je kent van vroeger. Het is een combinatie van opvattingen, advies dat je kreeg, dingen die je las, maar ook gewoontes die je bewust of onbewust hebt meegenomen, en waar je je ook geen vragen meer bij stelt.

Het is iets waar iedereen wel eens over twijfelt, en als je dan net daarover iets te horen krijgt, dat als een aanval kan voelen, dan kan dat heel hard aankomen.

Dus toen in de krant verscheen dat er aangetoond was dat kinderen in de hoek zetten als straf, helemaal geen goed idee was, en al zeker geen positieve effecten had op lange termijn, was ik vooral benieuwd naar de heisa die dit zou veroorzaken.

Heisa

En oh jee, de heisa was er. Ik hoorde een interview van een vrouw die er een opiniestuk had over geschreven. Ze vertelde dat ze het niet eens was met de stelling dat in de hoek zetten niet werkt. Want zo maak je duidelijk dat het gedrag niet OK was.

Jaja, in verbinding treden met je kind, in plaats van het af te wijzen, allemaal goed en wel, maar ouders hebben ook hun grenzen.

Niemand is perfect. Dus dat hele niet straffen en belonen, soms lukt dat gewoon niet he. En als zij dan eens geroepen had naar haar kind, dan zou ze zich daarna ook wel excuseren. En het uitleggen. Want zij was ’s avonds ook moe. En dan heb je niet altijd de energie om in discussie te gaan.

Wat me opviel aan dit gesprek, was hoe snel het helemaal niet meer ging over je kind in de hoek zetten.

Het ging over hoe veel bordjes wij als ouder in de lucht houden, en dat de energie soms op is.

Het ging over fouten mogen maken als ouder. Het niet perfect doen, omdat we niet perfect zijn. Deze dame hield duidelijk heel veel van haar kinderen, maar soms zag ze gewoon geen andere optie. Niet omdat er geen andere optie is, maar omdat ze er geen voor handen had.

Ik bedoel daarmee: in momenten van grote stress (of hele lage energie) keren we terug naar de strategieën die we al kennen, want die kosten ons het minste inspanning. Da’s een overlevingsmechanisme. Het is niet evident om een kind dat een melt down heeft, te laten reguleren door zelf rustig te blijven.

Als dat een nieuwe strategie voor je is, is dat niet meteen iets dat je uit je mouw schudt na een zware dag.

Onze standaard strategie

En de strategieën en opvattingen rond opvoeding evolueren mee met de tijd. Het is nog niet zo lang geleden dat er heel wat volk op zijn achterste poten stond, omdat er werd verkondigd dat de pedagogische tik geen goed idee was. Het is dus niet meer dan logisch dat er wel eens nieuwe inzichten verschijnen, die ingaan tegen een aantal dingen die nu in onze gemiddelde, hedendaagse ‘opvoed-toolbox’ zitten.

Ouders van snelle hoofdjes vertellen mij zo goed als altijd dat zij al merkten dat de ‘standaard’ opvoed’truukjes’ niet helpen bij hun kind. Bij kinderen met een hoge nood aan autonomie en rechtvaardigheid, werkt dat hele ‘ga daar maar een beetje staan nadenken over wat je fout deed’ niet.

Maar eigenlijk geldt dat voor alle kinderen.

In de hoek vind je alleen maar stof.

Grenzen en zen blijven

Betekent dat dat je geen grenzen mag stellen? Natuurlijk wel. Kinderen hebben grenzen nodig. Zeg ‘nee’ tegen het gedrag, maar ‘ja’ tegen het gevoel erachter. Ik zag dat kleine broer jouw toren kapot gemaakt heeft. Dat is echt niet tof. Ik snap dat je daar kwaad om wordt, en dat is okee. Nee, je mag je broer niet slaan, dat doet pijn. Misschien kunnen we een andere plek vinden om de toren te bouwen?

Betekent dat dat je zelf altijd zen moet blijven als ze het ‘uithangen’? Tja, dat zou geweldig zijn, maar dat is niet realistisch tenzij je in een vorig leven een monnik was ofzo. Ik weet niet hoe dat met jou zit, {$name}, maar bij mij vrees ik dat dat niet het geval was.

Als je zelf voelt dat het even niet meer lukt om rustig te blijven, laat jij het dan zijn die de kleine ‘time out’ neemt. Even naar buiten, naar het toilet, desnoods gewoon 10 seconden de gang in om wat te kunnen ademen.

En als dat een keer niet lukt? Wel, wie aanhaalt dat de hoek niet zo een goed idee is, zegt niet tegelijkertijd dat ouders perfect moeten zijn. Wij kunnen ons ook excuseren en volgende keer proberen om het anders aan te pakken.

Tenslotte – als wij willen dat onze kinderen fouten durven maken, terwijl ze nieuwe dingen leren en nieuwe skills verwerven, dan kunnen wij daar een mooi voorbeeld van zijn, toch?

Aanbevolen Blogs

07/12/23

Ik viel heel diep in de leerkuil – en dat deed pijn

‘De leerkuil in het lager onderwijs? Vergeet het maar, dat bestaat niet voor hoogbegaafde leerlingen’. Deze krasse uitspraak deed me denken aan hoe elk kind moet leren om door te zetten als het eens niet vanzelf gaat.