Lang, lang geleden, toen de dieren nog spraken, waren Manlief en ikzelf nog eens een weekendje zonder kindjes weggeweest.
Okee, niet echt, het was vorig jaar in maart, maar bon, het voelde toch als lang geleden.
We gingen een weekendje naar de Ardennen, en aangezien ze vrij goed weer voorspelden, had Manlief een wandeling uitgestippeld.
Nu moet je iets weten over mij en wandelingen â wij waren nooit de beste vrienden. Ik had als kind echt heel lastige voeten, of enkel vervelende schoenen, wie zal het zeggen. Het kwam er in elk geval op neer dat ik heel vaak pijn had tijdens wandelingen, het niet leuk vond en na pakweg een kilometer aan het aftellen was tot de eindmeet. Not my idea of a good time.
Sindsdien heb ik wel vele mooie wandelingen gemaakt, met prachtige zichten en geen bloedende tenen, maar ergens blijven er twee ideeën spoken:
Dus toen Manlief verkondigde dat hij een route van meer dan 12 km had uitgestippeld, zonk de moed mij al in de â nochtans goed ingelopen â bergschoenen.
Ik vroeg me af waarom dat toch zo blijft spoken, dat gevoel. Waar was ik bang van? How bad can it be? Ik ben graag buiten, ik weet dat de natuur me happy maakt en ik wil graag een goeie conditie. Maar toch blijf ik zeuren over een wandeling.
Ik heb het voorbije jaar geleerd om met momenten wat meer afstand te nemen van mezelf, en eens beter te gaan kijken wat er zoal speelt.
En ik kwam tot de conclusie dat ik hier last had van een belemmerende overtuiging. Ik zie ze heel vaak bij kinderen –
En ik hoor ze bij ouders in mijn praktijk
En wat doe je dan? > EHBBO – Eerste hulp bij belemmerende overtuigingen!
Stap 1 is je bewust worden van deze overtuiging en van hoe ze ons gedrag beĂŻnvloeden. Dit lijkt eenvoudig, maar als je een bĂ©Ă©tje zoals ik denkt, dan kom je al snel op âJa maar, dit is geen belemmerende overtuiging, dit is gewoon WAAR. Dat is gebaseerd op FEITENâ.
Dat is dan ook stap 2. Is echt ECHT waar? Hoe weet je dat? Nee sorry, gewoon âomdat ik het voel in mijn kleine teenâ is hier geen afdoende antwoord. En het is niet omdat het misschien ooit echt waar was, dat het nu nog steeds zo is, toch?
Als je toch een ietsiepietsie kans ziet dat het niet helemaal waar is, kunnen we onze belemmerende overtuiging gaan vervangen door realistische en positieve gedachten.
Voor mij werd dat dus: âOkee, in het verleden heb ik al saaie en vervelende (en zelfs pijnlijke) wandelingen gemaakt, maar ook heel fijne. Vandaag ben ik in redelijke conditie, in goed gezelschap en in het bezit van voldoende snacks. Dus laat ik het zien als een experiment, en niet uitgaan van het slechtsteâ.
Een andere manier om belemmerende overtuigingen aan te pakken, is door onszelf uit te dagen en nieuwe ervaringen op te doen, zodat we kunnen terugvallen op de âwinsâ. Dit kan door kleine stapjes te zetten buiten onze comfortzone, of door te praten met mensen die onze overtuiging niet delen.
Ik vroeg dus aan mijn man (fervente wandelaar en niet-zeurder): Vertel eens over die wandeling. Gaan we mooie dingen zien? Hoe gaat het lopen? Waar gaan we lunchen?
Tot slot is het belangrijk om te blijven werken aan onze belemmerende overtuigingen en om nieuwe, positieve overtuigingen op te blijven doen. Dit kan je zelfvertrouwen verhogen. Je kan ook affirmaties gebruiken.
Toen ik na een kilometer of vier dacht âoh dit gaat echt wel vlotâ, kwam er een stemmetje dat kloeg âja, maar je moet nog twee keer zo ver. Dat gaat nog pikkenâ. Ik heb het stemmetje streng toegesproken dat het een experiment was, en dat we alvast goed begonnen waren. En verder zouden we wel zien, kilometer per kilometer.
En? Het werd echt een toffe wandeling. Het was soms een behoorlijke uitdaging, met veel modder en hellingen. Het miezelde en er was veel mist. Maar toch was het gezellig, en mijn voeten bleven droog en happy. En net op het moment dat ik dacht âbwa, het is wel mooi geweestâ, zagen we onze auto staan!
Belemmerende overtuigingen zijn overal, we hebben ze allemaal. Ergens zijn ze ook gevormd om ons te beschermen. Van belang is om na te gaan of ze dat nog altijd doen, of ons gewoon tegenhouden. Als dat zo is, dan kunnen we ze overwinnen door â
Ga jij ermee aan de slag?
Ik viel heel diep in de leerkuil – en dat deed pijn
âDe leerkuil in het lager onderwijs? Vergeet het maar, dat bestaat niet voor hoogbegaafde leerlingenâ. Deze krasse uitspraak deed me denken aan hoe elk kind moet leren om door te zetten als het eens niet vanzelf gaat.
Help! Ik kan niet om hulp vragen!
Ik sta voor een volle aula en als ik naga of iemand een vraag heeft, blijft het helemaal stil. Ik ga er dan vanuit dat het allemaal duidelijk was, maar na de test blijkt het omgekeerde waar.
Daar zat ik dan. Moederziel alleen op een tropisch eiland.
Daar zat ik dan, moederziel alleen op een tropisch eiland. Nu ja, ik was niet helemĂĄĂĄl alleen, maar het voelde wel zo.
Hoogbegaafdheid? Dat bestaat hier niet
âJe moet begrijpen dat dit echt nieuw is voor ons. Wij hebben dat hier nog nooit meegemaakt op onze school. Hier zitten gewoonweg geen hoogbegaafde kinderenâ.
Meisjes niet welkom!
âOnze dochter zat vorig jaar in de kangoeroeklas en ze keek elke week zo uit naar dat ene uurtje.â Maar helaas, dit jaar was dat wel anders...
Haar ouders hadden het helemaal verpest!
âHet werd ons afgeraden haar nog spelletjes rond cijfers en letters te kopen.â De ouders tegenover mij zitten er ongemakkelijk bij. Alsof ze iets fout gedaan hebben. Iets heel, heel fout.
Oren dicht!
Kan ik niet tegen lawaai omdat ik oud word, of omdat ik een gevoelig zenuwstelsel heb? Misschien wel een beetje van allebei. Thuis heb ik alvast een spiegel, want de oudste kan al helemaal niet tegen lawaai...
Een hoek af – is je kind in de hoek zetten effectief?
Even een vraagje. Heb jij vroeger wel eens in de hoek moeten staan? Omdat je iets had mispeuterd? Of omdat je niet had geluisterd? Zo ja, wat dacht je dan? Dacht je 'oh jee, dit zal ik nooit, nooit meer doen?' Of eerder toch iets anders?
Waar is de AAN/UIT knop van je kind?
Met de beste wil van de wereld kon mijn brein geen antwoord verzinnen op een super eenvoudige vraag. Brandstof op. Over and out. âComputer says noâ.
Kijk eens met een andere bril naar je kind
Problemen willen begrepen worden.â Ik leg meteen een link naar wat ik steeds probeer te doen in mijn gesprekken, zowel met ouders als met kinderen.
Is perfectionisme echt zóóó slecht?
"Ik denk niet dat mijn zoon hoogbegaafd is, want hij is alles behalve een perfectionist." Oh. Ik laat dit even zakken. Er borrelen zoveel vragen in me op. Zoals: Wat versta je onder perfectionisme? Hoe zou perfectionisme zich uiten? Is elk hoogbegaafd kind perfectionistisch?
Is het elke ochtend ook zo’n strijd bij jou?
7u30 en ze zijn al even beneden. De afspraak is dat we nu in actie schieten. Maar toch is het elke ochtend een strijd om op tijd klaar te zijn en alles gedaan te krijgen.
Wat als je heel veel van jezelf herkent in je kind?
En dan denk ik⊠het zou wel veel verklaren mocht ik het ook zijn. Moet ik dan zo oud geworden zijn, om daar nu pas achter te komen?â Ze is welgeteld twee minuten gaan zitten tegenover me, en komt met deze bekentenis. Nu ja, het voelt als een bekentenis. Dat zie ik. Het voelt als iets dat je bijna niet mag zeggen, maar tegelijk lucht het zo op. Dat zie ik ook.
Hij wilt mijn vriendje niet meer zijn…
Snelle hoofdjes gaan sneller méér verwachten van vriendschappen dan hun leeftijdsgenootjes. Dat kan leiden tot hele mooie, maar ook tot hele trieste momenten.
Hoe begaafde meisjes onzichtbaar worden
Er is een groepje dat sterk rekenwerk krijgt, hoor ik van mijn zoon. Maar dan blijkt dat er alleen maar jongens in het groepje zitten. Waar zijn die begaafde meisjes gebleven? En waarom worden zij niet opgepikt?
Iedereen een IQ test! Of niet?
To test or not to test? Is that the question? Moeten we allemaal een IQ test laten doen, of is het ingewikkelder dan dat?
Hoe wéét je nu dat je hoogbegaafd bent?
'Heb je een IQ test gedaan?' vroeg ze. 'Nee' zei ik. 'Hoe kan je het dan zeker weten?' vroeg ze me.
Stap 1 bij perfectionistische kinderen
Sinds een paar weken ben ik heel openlijk gaan verkondigen wat ik wil bereiken en doen in mijn praktijk, iets wat ik best spannend vond eerlijk gezegd. Maar sindsdien zijn er gesprekken ontstaan die ik daarvoor niet voor mogelijk had gehouden.
Naar huis huppelen na het oudercontact
We zitten op het oudercontact. Dat is altijd wel wat spannend eerlijk gezegd. Maar deze keer ging het goed. De leerkracht zei iets, bijna langs haar neus weg, dat mij zo onzettend blij maakte!
Een grote verjaardagstaart met kaarsjes en stressss
Vandaag ben ik jarig! Hipperdepiep! Ik mag 43 kaarsjes uitblazen. Vroeger zou ik dat niet zo geschreven hebben. Ik zou iets geschreven hebben als 40-en-iets of ik zou het gewoon helemaal in het midden gelaten hebben. Maar nu kregen we recent weer zo een reminder dat je gewoon blij moet zijn dat je ouder mag worden. Dus party with me, Iâm 43!
Te jong om uitgedaagd te worden?
Er zijn zo van die momenten met mijn kinderen die ik me altijd zal blijven herinneren. Het is echt een kwestie werd van âvoorâ en ânaâ. Bij mijn oudste zoon was dat toen hij aan het ontbijt rekensommen maakte die vlot over de 2000 gingen.
Start before you are ready
âStart before you are readyâ stond er op het plaatje boven haar bureau. Ik moest er eerst om lachen, want wat een gek idee is dat nu, om te starten met iets voor je er klaar voor bent?
Nog liever met zijn bloot gat in een mierenhoop
âMijn man gaat nog liever met zijn bloot gat in een mierenhoop zittenâ, whatsappât een vriendin. Ik heb hen niet gevraagd om verkleed als een konijn een paintbaldoelwit te worden. Ik heb hen niet gevraagd om hun diepste geheimen in de gazet te gooien, met expliciete fotoâs erbij. Ik heb hen gevraagd of ik even mocht langskomen om over [...]
Opmerkingen