7u30 en ze zijn al even beneden. De afspraak is dat we nu in actie schieten. Wij hebben een Google nest die dan ook luid verklaart ‘het is half acht ‘s morgens. Tijd om je aan te kleden en je tanden te poetsen’.
Ondertussen heb ik al de brood-, koek- en fruitdozen klaargezet en moeten die alleen nog ingeladen worden.
De bordjes van het ontbijt mogen in de keuken gezet worden, de tanden worden gepoetst en als we nog tijd hebben, kan er nog een dansje gedaan worden (ja, wij dansen met momenten door onze woonkamer om 8u ‘s morgens).
Als ik het zo opschrijf, dan lijkt het echt ongelooflijk haalbaar elke ochtend, aangezien we pas om 8u20 de deur uit moeten, om op tijd op school te zijn.
En toch… toch is het elke dag een strijd. Het lijkt dat mijn kinderen – vooral de oudste dan – instant vergeet wat er nog moet gebeuren. En ik voel me dan de zaag of de drilsergeant die elke 5 minuten roept hoe laat het is en hoe veel er nog moet gebeuren. VER-MOEI-END! Om dan nog te spreken van de jongste, die spontaan een allergie ontwikkeld bij het woord ‘moeten’… en alles op zijn eigen, specifieke manier wilt doen.
Routinematige taakjes kunnen super lastig zijn voor snelle hoofdjes. Soms denk je als ouder ‘je kan alle hoofdsteden van de wereld onthouden, maar niet dat je je tanden moet poetsen?! Hoe dan?’. Zo’n dingen worden vaak niet opgeslagen in hun geheugen, of ze kiezen ervoor die ‘even te vergeten’ omdat ze het nut niet zien, er hun eigen ding mee willen doen…
Vanuit de hoek van de Positieve Discipline vond ik een tool die kan helpen. Het hoeft niet over de ochtendroutine te gaan, het kan over elk moment zijn waarbij jij wel wat hulp kan gebruiken.
Start met samen een lijstje te maken. Belangrijk hier is dat het van het kind komt.
Jij stelt de vraag als ouder – ‘wat moet er ‘s morgens allemaal gebeuren voor we de deur uit kunnen?’
En je laat je kind opsommen en schrijft alles – zonder commentaar – op (of je laat je kind het schrijven). Als er dingen bij zitten die je niet had verwacht, niet erg. Als er essentiële zaken niet opstaan, dan kan je altijd vragen ‘oh, en wat met X?’.
Dit is ook het moment om eventueel afspraken te maken over de aanpak, met voldoende aandacht voor de inbreng van je kind. Als je ‘s avonds wilt dat de kleren voor morgen klaarliggen, mag jouw kind die dan kiezen? Of doen jullie het samen? En wélke kledingstukken moeten dan precies klaarliggen.
Dan vraag je je kind om het in de juiste volgorde te zetten. Wat komt eerst? Wat dan?
De volgende vraag aan je kind is, ‘hoe vind je het nu prettig om dit lijstje te zien? Is tekst OK? Of wil je liever een tekening voor elke stap – eentje die we opzoeken op internet, of eentje die je zelf maakt?’
Of, ook leuk – je maakt een foto van je kind terwijl die elke stap heel duidelijk voordoet. En dan print je die foto’s en hang je ze in de juiste volgorde.
Hier thuis hebben we een bordje waar je ‘checks’ kan zetten. Is het al gedaan? ‘Check’.
Dan hang je het lijstje op een handige plek, zodat het kind het vaak genoeg ziet. Misschien moet je het wel op twee plaatsen hangen?
Kan ook.
Als je merkt dat het toch uit de gedachten verdwenen is, is het voor jou als ouder ook fijner om te zeggen ‘waar zitten we op ons lijstje?’ dan weer maar eens te moeten zeuren dat dit of dat nog moet gebeuren (ik kan daar zo moe van worden, dat ik het zeuren gewoon oversla en dan zelf maar opruim ofzo).
Dit systeem kan je toepassen voor alle routinematige klusjes of taakjes, die mogelijk ondergesneeuwd raken.
Zeker het proberen waard!
Ga jij ermee aan de slag?
Ik viel heel diep in de leerkuil – en dat deed pijn
‘De leerkuil in het lager onderwijs? Vergeet het maar, dat bestaat niet voor hoogbegaafde leerlingen’. Deze krasse uitspraak deed me denken aan hoe elk kind moet leren om door te zetten als het eens niet vanzelf gaat.
Help! Ik kan niet om hulp vragen!
Ik sta voor een volle aula en als ik naga of iemand een vraag heeft, blijft het helemaal stil. Ik ga er dan vanuit dat het allemaal duidelijk was, maar na de test blijkt het omgekeerde waar.
Daar zat ik dan. Moederziel alleen op een tropisch eiland.
Daar zat ik dan, moederziel alleen op een tropisch eiland. Nu ja, ik was niet helemáál alleen, maar het voelde wel zo.
Hoogbegaafdheid? Dat bestaat hier niet
‘Je moet begrijpen dat dit echt nieuw is voor ons. Wij hebben dat hier nog nooit meegemaakt op onze school. Hier zitten gewoonweg geen hoogbegaafde kinderen’.
Meisjes niet welkom!
‘Onze dochter zat vorig jaar in de kangoeroeklas en ze keek elke week zo uit naar dat ene uurtje.’ Maar helaas, dit jaar was dat wel anders...
Haar ouders hadden het helemaal verpest!
‘Het werd ons afgeraden haar nog spelletjes rond cijfers en letters te kopen.’ De ouders tegenover mij zitten er ongemakkelijk bij. Alsof ze iets fout gedaan hebben. Iets heel, heel fout.
Oren dicht!
Kan ik niet tegen lawaai omdat ik oud word, of omdat ik een gevoelig zenuwstelsel heb? Misschien wel een beetje van allebei. Thuis heb ik alvast een spiegel, want de oudste kan al helemaal niet tegen lawaai...
Een hoek af – is je kind in de hoek zetten effectief?
Even een vraagje. Heb jij vroeger wel eens in de hoek moeten staan? Omdat je iets had mispeuterd? Of omdat je niet had geluisterd? Zo ja, wat dacht je dan? Dacht je 'oh jee, dit zal ik nooit, nooit meer doen?' Of eerder toch iets anders?
Waar is de AAN/UIT knop van je kind?
Met de beste wil van de wereld kon mijn brein geen antwoord verzinnen op een super eenvoudige vraag. Brandstof op. Over and out. ‘Computer says no’.
Kijk eens met een andere bril naar je kind
Problemen willen begrepen worden.’ Ik leg meteen een link naar wat ik steeds probeer te doen in mijn gesprekken, zowel met ouders als met kinderen.
Is perfectionisme echt zóóó slecht?
"Ik denk niet dat mijn zoon hoogbegaafd is, want hij is alles behalve een perfectionist." Oh. Ik laat dit even zakken. Er borrelen zoveel vragen in me op. Zoals: Wat versta je onder perfectionisme? Hoe zou perfectionisme zich uiten? Is elk hoogbegaafd kind perfectionistisch?
Wat als je heel veel van jezelf herkent in je kind?
En dan denk ik… het zou wel veel verklaren mocht ik het ook zijn. Moet ik dan zo oud geworden zijn, om daar nu pas achter te komen?” Ze is welgeteld twee minuten gaan zitten tegenover me, en komt met deze bekentenis. Nu ja, het voelt als een bekentenis. Dat zie ik. Het voelt als iets dat je bijna niet mag zeggen, maar tegelijk lucht het zo op. Dat zie ik ook.
Hij wilt mijn vriendje niet meer zijn…
Snelle hoofdjes gaan sneller méér verwachten van vriendschappen dan hun leeftijdsgenootjes. Dat kan leiden tot hele mooie, maar ook tot hele trieste momenten.
Hou jij jezelf tegen om te gaan schitteren?
We gingen een weekendje naar de Ardennen, en aangezien ze vrij goed weer voorspelden, had Manlief een wandeling uitgestippeld. Hoewel ik in het verleden hele mooie en leuke wandelingen maakte, spoken er steeds twee gedachten door mijn hoofd. 1/ Ik kan niet goed wandelen. 2/ Ik doe dat daarom niet graag.
Hoe begaafde meisjes onzichtbaar worden
Er is een groepje dat sterk rekenwerk krijgt, hoor ik van mijn zoon. Maar dan blijkt dat er alleen maar jongens in het groepje zitten. Waar zijn die begaafde meisjes gebleven? En waarom worden zij niet opgepikt?
Iedereen een IQ test! Of niet?
To test or not to test? Is that the question? Moeten we allemaal een IQ test laten doen, of is het ingewikkelder dan dat?
Hoe wéét je nu dat je hoogbegaafd bent?
'Heb je een IQ test gedaan?' vroeg ze. 'Nee' zei ik. 'Hoe kan je het dan zeker weten?' vroeg ze me.
Stap 1 bij perfectionistische kinderen
Sinds een paar weken ben ik heel openlijk gaan verkondigen wat ik wil bereiken en doen in mijn praktijk, iets wat ik best spannend vond eerlijk gezegd. Maar sindsdien zijn er gesprekken ontstaan die ik daarvoor niet voor mogelijk had gehouden.
Naar huis huppelen na het oudercontact
We zitten op het oudercontact. Dat is altijd wel wat spannend eerlijk gezegd. Maar deze keer ging het goed. De leerkracht zei iets, bijna langs haar neus weg, dat mij zo onzettend blij maakte!
Een grote verjaardagstaart met kaarsjes en stressss
Vandaag ben ik jarig! Hipperdepiep! Ik mag 43 kaarsjes uitblazen. Vroeger zou ik dat niet zo geschreven hebben. Ik zou iets geschreven hebben als 40-en-iets of ik zou het gewoon helemaal in het midden gelaten hebben. Maar nu kregen we recent weer zo een reminder dat je gewoon blij moet zijn dat je ouder mag worden. Dus party with me, I’m 43!
Te jong om uitgedaagd te worden?
Er zijn zo van die momenten met mijn kinderen die ik me altijd zal blijven herinneren. Het is echt een kwestie werd van ‘voor’ en ‘na’. Bij mijn oudste zoon was dat toen hij aan het ontbijt rekensommen maakte die vlot over de 2000 gingen.
Start before you are ready
‘Start before you are ready’ stond er op het plaatje boven haar bureau. Ik moest er eerst om lachen, want wat een gek idee is dat nu, om te starten met iets voor je er klaar voor bent?
Nog liever met zijn bloot gat in een mierenhoop
‘Mijn man gaat nog liever met zijn bloot gat in een mierenhoop zitten’, whatsapp’t een vriendin. Ik heb hen niet gevraagd om verkleed als een konijn een paintbaldoelwit te worden. Ik heb hen niet gevraagd om hun diepste geheimen in de gazet te gooien, met expliciete foto’s erbij. Ik heb hen gevraagd of ik even mocht langskomen om over [...]
Opmerkingen
Ook interessant als aanvulling: https://medium.com/@2bfrank/scrum-home-9a999c6cb878#.dm1cimwzm