‘De leerkuil in het lager onderwijs? Vergeet het maar, dat bestaat niet voor hoogbegaafde leerlingen’. Deze krasse uitspraak deed me denken aan hoe elk kind moet leren om door te zetten als het eens niet vanzelf gaat.

Ik sta voor een volle aula en als ik naga of iemand een vraag heeft, blijft het helemaal stil. Ik ga er dan vanuit dat het allemaal duidelijk was, maar na de test blijkt het omgekeerde waar.

Daar zat ik dan, moederziel alleen op een tropisch eiland. Nu ja, ik was niet helemáál alleen, maar het voelde wel zo.

‘Je moet begrijpen dat dit echt nieuw is voor ons. Wij hebben dat hier nog nooit meegemaakt op onze school. Hier zitten gewoonweg geen hoogbegaafde kinderen’.

‘Het werd ons afgeraden haar nog spelletjes rond cijfers en letters te kopen.’ De ouders tegenover mij zitten er ongemakkelijk bij. Alsof ze iets fout gedaan hebben. Iets heel, heel fout.

Kan ik niet tegen lawaai omdat ik oud word, of omdat ik een gevoelig zenuwstelsel heb? Misschien wel een beetje van allebei. Thuis heb ik alvast een spiegel, want de oudste kan al helemaal niet tegen lawaai...

Even een vraagje. Heb jij vroeger wel eens in de hoek moeten staan? Omdat je iets had mispeuterd? Of omdat je niet had geluisterd? Zo ja, wat dacht je dan? Dacht je 'oh jee, dit zal ik nooit, nooit meer doen?' Of eerder toch iets anders?

Met de beste wil van de wereld kon mijn brein geen antwoord verzinnen op een super eenvoudige vraag. Brandstof op. Over and out. ‘Computer says no’.

Problemen willen begrepen worden.’ Ik leg meteen een link naar wat ik steeds probeer te doen in mijn gesprekken, zowel met ouders als met kinderen.

"Ik denk niet dat mijn zoon hoogbegaafd is, want hij is alles behalve een perfectionist." Oh. Ik laat dit even zakken. Er borrelen zoveel vragen in me op. Zoals: Wat versta je onder perfectionisme? Hoe zou perfectionisme zich uiten? Is elk hoogbegaafd kind perfectionistisch?

7u30 en ze zijn al even beneden. De afspraak is dat we nu in actie schieten. Maar toch is het elke ochtend een strijd om op tijd klaar te zijn en alles gedaan te krijgen.

En dan denk ik… het zou wel veel verklaren mocht ik het ook zijn. Moet ik dan zo oud geworden zijn, om daar nu pas achter te komen?” Ze is welgeteld twee minuten gaan zitten tegenover me, en komt met deze bekentenis. Nu ja, het voelt als een bekentenis. Dat zie ik. Het voelt als iets dat je bijna niet mag zeggen, maar tegelijk lucht het zo op. Dat zie ik ook.

Snelle hoofdjes gaan sneller méér verwachten van vriendschappen dan hun leeftijdsgenootjes. Dat kan leiden tot hele mooie, maar ook tot hele trieste momenten.

We gingen een weekendje naar de Ardennen, en aangezien ze vrij goed weer voorspelden, had Manlief een wandeling uitgestippeld. Hoewel ik in het verleden hele mooie en leuke wandelingen maakte, spoken er steeds twee gedachten door mijn hoofd. 1/ Ik kan niet goed wandelen. 2/ Ik doe dat daarom niet graag.

Er is een groepje dat sterk rekenwerk krijgt, hoor ik van mijn zoon. Maar dan blijkt dat er alleen maar jongens in het groepje zitten. Waar zijn die begaafde meisjes gebleven? En waarom worden zij niet opgepikt?

To test or not to test? Is that the question? Moeten we allemaal een IQ test laten doen, of is het ingewikkelder dan dat?

'Heb je een IQ test gedaan?' vroeg ze. 'Nee' zei ik. 'Hoe kan je het dan zeker weten?' vroeg ze me.

Sinds een paar weken ben ik heel openlijk gaan verkondigen wat ik wil bereiken en doen in mijn praktijk, iets wat ik best spannend vond eerlijk gezegd. Maar sindsdien zijn er gesprekken ontstaan die ik daarvoor niet voor mogelijk had gehouden.

We zitten op het oudercontact. Dat is altijd wel wat spannend eerlijk gezegd. Maar deze keer ging het goed. De leerkracht zei iets, bijna langs haar neus weg, dat mij zo onzettend blij maakte!

Vandaag ben ik jarig! Hipperdepiep! Ik mag 43 kaarsjes uitblazen. Vroeger zou ik dat niet zo geschreven hebben. Ik zou iets geschreven hebben als 40-en-iets of ik zou het gewoon helemaal in het midden gelaten hebben. Maar nu kregen we recent weer zo een reminder dat je gewoon blij moet zijn dat je ouder mag worden. Dus party with me, I’m 43!

Er zijn zo van die momenten met mijn kinderen die ik me altijd zal blijven herinneren. Het is echt een kwestie werd van ‘voor’ en ‘na’.  Bij mijn oudste zoon was dat toen hij aan het ontbijt rekensommen maakte die vlot over de 2000 gingen.

‘Start before you are ready’ stond er op het plaatje boven haar bureau. Ik moest er eerst om lachen, want wat een gek idee is dat nu, om te starten met iets voor je er klaar voor bent?

‘Mijn man gaat nog liever met zijn bloot gat in een mierenhoop zitten’, whatsapp’t een vriendin. Ik heb hen niet gevraagd om verkleed als een konijn een paintbaldoelwit te worden. Ik heb hen niet gevraagd om hun diepste geheimen in de gazet te gooien, met expliciete foto’s erbij. Ik heb hen gevraagd of ik even mocht langskomen om over [...]