Sinds een paar weken ben ik heel openlijk gaan verkondigen wat ik wil bereiken en doen in mijn praktijk, iets wat ik best spannend vond eerlijk gezegd. Maar sindsdien zijn er gesprekken ontstaan die ik daarvoor niet voor mogelijk had gehouden.
Mensen die ik niet kende, of mensen die ik net al lang kende, spreken me aan. Met hun ideeën, verzuchtingen of vragen. Ze hebben mijn website bezocht en vonden daar veel herkenning, misschien tegen hun verwachting in. Ze hebben me horen praten en durven één en ander luidop uit te spreken.
Het is prachtig dat dit kan. Het geeft ook vaak stof tot nadenken.
Zo kreeg ik recent een vraag aan een feestdis. âMag ik iets vragenâ, vroeg de mama die ik al wel even ken. Nu mag vragen altijd bij mij.
So fire away.
Ze vertelde over haar zoon van 7 die het geweldig goed doet in het tweede leerjaar. Hij haalt tienen alsof het niets is en krijgt ook al de nodige uitdaging, samen met nog een paar kindjes van zijn klas. Daarnaast is hij ook goed in sport en heeft hij ook een mooie artistieke kant. Over het algemeen voelt hij zich goed in zijn vel.
So far so good.
Waar het moeilijk wordt, is wanneer hij merkt dat de andere kinderen in de plusklas misschien nog nĂ©t iets verder zitten dan hijzelf. Misschien is hij niet de ALLERslimste van de klas. Misschien heeft hij hier en daar toch een klein foutje gemaakt. Oh, dan kan hij daar zo boos en teleurgesteld van worden. Dan kan hij zichzelf meteen als âdomâ categoriseren of het helemaal opgeven.
Terwijl zijn ouders hem toch helemaal niet opvoeden alsof de beste zijn het enige is dat telt. Terwijl zij toch steeds enthousiast zijn over zijn resultaten, niet aangeven dat het nog beter moet of niet goed genoeg zou zijn. Zijn mama had al zo vaak gezegd âje bent al bij de slimste van de klas, het is echt okee dat er kindjes slimmer zijn, dat maakt niets uitâ.
Wat kunnen ze hem nog vertellen om dat duidelijk te maken? Hoe kan je dat perfectionisme enigszins counteren?
Ik liet het even bezinken (ik had dan ook een mond vol tiramisu dus het moest wel).
Ja, je kan oefeningen doen en mantraâs gebruiken om kinderen te helpen met dit soort gedachten.
Ja, ik ben 100% overtuigd dat jij ook Ă©cht gelooft dat je kind helemaal OK is zoals-ie is, en dat jij dat âbeste zijnâ totaal niet opdringt.
Want heel wat ouders kennen het volgende citaat, of willen er in elk geval bewust of onbewust naar leven â
âThe way you talk to your kids, becomes their inner voiceâ.
Hoe je tegen je kinderen praat, zo gaan zij zelf later tegen zichzelf praten.
Dat wil je met mildheid en relativeringsvermogen doen. En dus doe je dat. En nog is je kind razend op zichzelf als iets niet 100% perfect is. HOE DAN? Jij bent toch mild?
Bij mij viel het kwartje toen ik een ander citaat vond â the missing link als het ware
âThe way you talk to yourself become your childâs inner voiceâ.
Hoe je tegen jezelf praat, zo gaat je kind later tegen zichzelf praten.
En met hoeveel mildheid en relativering is dat, tegenwoordig? Eerlijk?
Kinderen zien alles, kinderen horen alles. En kinderen leven na. Het is niet zomaar een clichĂ© dat kinderen steeds meer op hun ouders gaan lijken. âLuister naar mijn woorden, kijk niet naar mijn dadenâ, daar doen kinderen niet aan mee.
Dus wil jij een verandering zien in jouw kind? Begin bij jezelf.
Zoals mijn zoon me vroeg toen hij 4 jaar was: wie zijn jouw beste vriendjes? Ik noemde drie mensen, en hij lachte
– âHahaha, nee mama je bent toch iemand vergeten!
–Â âOh ja, wie dan?â
– âJEZELF!â
Wil jij dat je kinderen goed in hun vel zitten, en zichzelf niet afbreken bij de minste fout? Wil jij dat je kinderen zichzelf geen onmogelijk hoge lat aanmeten en bezwijken onder hun eigen intern opgelegde druk?
Word je eigen beste vriend.
Dat is stap 1.
Ik viel heel diep in de leerkuil – en dat deed pijn
âDe leerkuil in het lager onderwijs? Vergeet het maar, dat bestaat niet voor hoogbegaafde leerlingenâ. Deze krasse uitspraak deed me denken aan hoe elk kind moet leren om door te zetten als het eens niet vanzelf gaat.
Help! Ik kan niet om hulp vragen!
Ik sta voor een volle aula en als ik naga of iemand een vraag heeft, blijft het helemaal stil. Ik ga er dan vanuit dat het allemaal duidelijk was, maar na de test blijkt het omgekeerde waar.
Daar zat ik dan. Moederziel alleen op een tropisch eiland.
Daar zat ik dan, moederziel alleen op een tropisch eiland. Nu ja, ik was niet helemĂĄĂĄl alleen, maar het voelde wel zo.
Hoogbegaafdheid? Dat bestaat hier niet
âJe moet begrijpen dat dit echt nieuw is voor ons. Wij hebben dat hier nog nooit meegemaakt op onze school. Hier zitten gewoonweg geen hoogbegaafde kinderenâ.
Meisjes niet welkom!
âOnze dochter zat vorig jaar in de kangoeroeklas en ze keek elke week zo uit naar dat ene uurtje.â Maar helaas, dit jaar was dat wel anders...
Haar ouders hadden het helemaal verpest!
âHet werd ons afgeraden haar nog spelletjes rond cijfers en letters te kopen.â De ouders tegenover mij zitten er ongemakkelijk bij. Alsof ze iets fout gedaan hebben. Iets heel, heel fout.
Oren dicht!
Kan ik niet tegen lawaai omdat ik oud word, of omdat ik een gevoelig zenuwstelsel heb? Misschien wel een beetje van allebei. Thuis heb ik alvast een spiegel, want de oudste kan al helemaal niet tegen lawaai...
Een hoek af – is je kind in de hoek zetten effectief?
Even een vraagje. Heb jij vroeger wel eens in de hoek moeten staan? Omdat je iets had mispeuterd? Of omdat je niet had geluisterd? Zo ja, wat dacht je dan? Dacht je 'oh jee, dit zal ik nooit, nooit meer doen?' Of eerder toch iets anders?
Waar is de AAN/UIT knop van je kind?
Met de beste wil van de wereld kon mijn brein geen antwoord verzinnen op een super eenvoudige vraag. Brandstof op. Over and out. âComputer says noâ.
Kijk eens met een andere bril naar je kind
Problemen willen begrepen worden.â Ik leg meteen een link naar wat ik steeds probeer te doen in mijn gesprekken, zowel met ouders als met kinderen.
Is perfectionisme echt zóóó slecht?
"Ik denk niet dat mijn zoon hoogbegaafd is, want hij is alles behalve een perfectionist." Oh. Ik laat dit even zakken. Er borrelen zoveel vragen in me op. Zoals: Wat versta je onder perfectionisme? Hoe zou perfectionisme zich uiten? Is elk hoogbegaafd kind perfectionistisch?
Is het elke ochtend ook zo’n strijd bij jou?
7u30 en ze zijn al even beneden. De afspraak is dat we nu in actie schieten. Maar toch is het elke ochtend een strijd om op tijd klaar te zijn en alles gedaan te krijgen.
Wat als je heel veel van jezelf herkent in je kind?
En dan denk ik⊠het zou wel veel verklaren mocht ik het ook zijn. Moet ik dan zo oud geworden zijn, om daar nu pas achter te komen?â Ze is welgeteld twee minuten gaan zitten tegenover me, en komt met deze bekentenis. Nu ja, het voelt als een bekentenis. Dat zie ik. Het voelt als iets dat je bijna niet mag zeggen, maar tegelijk lucht het zo op. Dat zie ik ook.
Hij wilt mijn vriendje niet meer zijn…
Snelle hoofdjes gaan sneller méér verwachten van vriendschappen dan hun leeftijdsgenootjes. Dat kan leiden tot hele mooie, maar ook tot hele trieste momenten.
Hou jij jezelf tegen om te gaan schitteren?
We gingen een weekendje naar de Ardennen, en aangezien ze vrij goed weer voorspelden, had Manlief een wandeling uitgestippeld. Hoewel ik in het verleden hele mooie en leuke wandelingen maakte, spoken er steeds twee gedachten door mijn hoofd. 1/ Ik kan niet goed wandelen. 2/ Ik doe dat daarom niet graag.
Hoe begaafde meisjes onzichtbaar worden
Er is een groepje dat sterk rekenwerk krijgt, hoor ik van mijn zoon. Maar dan blijkt dat er alleen maar jongens in het groepje zitten. Waar zijn die begaafde meisjes gebleven? En waarom worden zij niet opgepikt?
Iedereen een IQ test! Of niet?
To test or not to test? Is that the question? Moeten we allemaal een IQ test laten doen, of is het ingewikkelder dan dat?
Hoe wéét je nu dat je hoogbegaafd bent?
'Heb je een IQ test gedaan?' vroeg ze. 'Nee' zei ik. 'Hoe kan je het dan zeker weten?' vroeg ze me.
Naar huis huppelen na het oudercontact
We zitten op het oudercontact. Dat is altijd wel wat spannend eerlijk gezegd. Maar deze keer ging het goed. De leerkracht zei iets, bijna langs haar neus weg, dat mij zo onzettend blij maakte!
Een grote verjaardagstaart met kaarsjes en stressss
Vandaag ben ik jarig! Hipperdepiep! Ik mag 43 kaarsjes uitblazen. Vroeger zou ik dat niet zo geschreven hebben. Ik zou iets geschreven hebben als 40-en-iets of ik zou het gewoon helemaal in het midden gelaten hebben. Maar nu kregen we recent weer zo een reminder dat je gewoon blij moet zijn dat je ouder mag worden. Dus party with me, Iâm 43!
Te jong om uitgedaagd te worden?
Er zijn zo van die momenten met mijn kinderen die ik me altijd zal blijven herinneren. Het is echt een kwestie werd van âvoorâ en ânaâ. Bij mijn oudste zoon was dat toen hij aan het ontbijt rekensommen maakte die vlot over de 2000 gingen.
Start before you are ready
âStart before you are readyâ stond er op het plaatje boven haar bureau. Ik moest er eerst om lachen, want wat een gek idee is dat nu, om te starten met iets voor je er klaar voor bent?
Nog liever met zijn bloot gat in een mierenhoop
âMijn man gaat nog liever met zijn bloot gat in een mierenhoop zittenâ, whatsappât een vriendin. Ik heb hen niet gevraagd om verkleed als een konijn een paintbaldoelwit te worden. Ik heb hen niet gevraagd om hun diepste geheimen in de gazet te gooien, met expliciete fotoâs erbij. Ik heb hen gevraagd of ik even mocht langskomen om over [...]
Opmerkingen