Er zijn zo van die momenten met mijn kinderen die ik me altijd zal blijven herinneren. Ze zitten glashelder in mijn geheugen, omdat het echt een kwestie werd van ‘voor’ en ‘na’.
Bij mijn oudste zoon was dat toen hij aan het ontbijt in zichzelf aan het praten was. In het Engels. Met rekensommen die vlot over de 2000 gingen. ‘Ik stond erbij en ik keek ernaar’ zoals het liedje gaat.
Daarna konden we niet meer negeren dat hij een voorsprong had. Hij was op dat moment net zes jaar geworden.
Niet dat we dat wilden negeren ofzo, maar het leek nooit echt nodig om ermee aan de slag te gaan. Immers, hij was toch nog klein. Een kleuter.
Toen hij net naar school ging, stond hij nog op de bank en telde af van 10 naar 1, zong hij de kleuren in twee talen.
Daarna kwam hij bij een (ervaren) juf terecht die graag de hokjes afkruiste. En alle dingetjes die wij zo ‘cool’ vonden aan hem, en alles wat hij thuis opslorpte, dat leek in de klas niet te bestaan.
Pas op, ik snap dat he, van die hokjes afkruisen. Als je een klas hebt van meer dan 30 kinderen, dan is het al heel wat dat je bijhoudt dat het minimum gehaald wordt. Het was alleen zo jammer dat al de rest gewoon … verdween.
Dan hadden wij een oudercontact van 15 min, waarin ze zei ‘hij kan tot 5 tellen’. En: ‘hij kent zijn kleuren’. En wij maar wachten op die ‘én…. Hij kan veel verder en we hebben ook X of Y gezien…’ maar dat kwam niet.
In de plaats daarvan kregen we 7 minuten uitleg over dat hij nog niet zo mooi kon knippen en hoe we dat konden oefenen. En dat was het dan.
En wij dachten, ach, hij is nog klein. Een kleuter. Moet die dan zoveel uitdaging krijgen in de klas? Hij speelt ook graag. Wij zullen wel blijven aanbieden en ingaan op zijn constante stroom (leer-)vragen. Hij was ook vrolijk op school, en had die juf heel graag.
Dus veel meer dan wat subtiel aandringen tijdens die 2 of 3 keer 15 min per jaar, gingen we niet. We wilden ook weer niet ‘dié’ ouders zijn, die hun kind toch zoooooo bijzonder vinden.
Ik heb ondertussen natuurlijk heel wat gelezen, gehoord en bestudeerd over dat onderwerp. Zo leerde ik dat het gemiddeld zes weken duurt, voor een kind zich ‘assimileert’ in de instapklas, als er geen aandacht wordt gegeven aan de voorsprong.
Zes weken. Let that sink in.
Na zes weken tonen die patottertjes van 2,5 jaar niet meer wat ze méér kunnen. Na zes weken hebben ze op zoveel subtiele manieren gezien en gehoord dat ze best wel anders zijn.
Ze vroegen het rode potlood, ze kregen een geel, en vragen zich af waarom ze dan niet boos mogen worden. Of is rood iets anders in de klas dan thuis?
Dus vragen ze het niet meer, tonen ze het niet meer en doen ze gewoon mee (of denken ze, bekijk het maar, en doen ze niet meer mee, dat kan ook).
Flashback naar vorige maandag. Manlief gaat met onze kleinste voor de laatste keer naar Kind & Gezin (afspraak wanneer het kind ongeveer 2,5 is). Onze kleine man tettert daar iedereen de oren van het hoofd, en gaat gretig in op alle puzzeltjes en torentjes die hem worden voorgeschoteld.
En wat zegt die verpleegster?
Dat we best opletten dat hij zeker voldoende uitdaging krijgt wanneer hij over een paar weken naar de instapklas gaat.
Uitdaging! In de instapklas!
>>>> Insert vreugdedansje!
Waarmee ik wil zeggen, , er is hoop. Er is hoop! Eén leerkracht met de keer, één CLB medewerker, één verpleegster bij Kind & Gezin…
En om mijn steentje bij te dragen aan dit algemene proces van bewustwording, startte ik deze maand mijn praktijk op. Waar ik me richt op ouders van ‘snelle hoofdjes’ en de kinderen zelf, maar ook op de school en de omgeving.
Zodat zoveel mogelijke mensen weten waarom en hoe kinderen – van alle leeftijden – uitgedaagd kunnen/moeten worden. Zodat ze allemaal weer gaan schitteren.
Welkom bij Bright Star Coaching.
Ik viel heel diep in de leerkuil – en dat deed pijn
‘De leerkuil in het lager onderwijs? Vergeet het maar, dat bestaat niet voor hoogbegaafde leerlingen’. Deze krasse uitspraak deed me denken aan hoe elk kind moet leren om door te zetten als het eens niet vanzelf gaat.
Help! Ik kan niet om hulp vragen!
Ik sta voor een volle aula en als ik naga of iemand een vraag heeft, blijft het helemaal stil. Ik ga er dan vanuit dat het allemaal duidelijk was, maar na de test blijkt het omgekeerde waar.
Daar zat ik dan. Moederziel alleen op een tropisch eiland.
Daar zat ik dan, moederziel alleen op een tropisch eiland. Nu ja, ik was niet helemáál alleen, maar het voelde wel zo.
Hoogbegaafdheid? Dat bestaat hier niet
‘Je moet begrijpen dat dit echt nieuw is voor ons. Wij hebben dat hier nog nooit meegemaakt op onze school. Hier zitten gewoonweg geen hoogbegaafde kinderen’.
Meisjes niet welkom!
‘Onze dochter zat vorig jaar in de kangoeroeklas en ze keek elke week zo uit naar dat ene uurtje.’ Maar helaas, dit jaar was dat wel anders...
Haar ouders hadden het helemaal verpest!
‘Het werd ons afgeraden haar nog spelletjes rond cijfers en letters te kopen.’ De ouders tegenover mij zitten er ongemakkelijk bij. Alsof ze iets fout gedaan hebben. Iets heel, heel fout.
Oren dicht!
Kan ik niet tegen lawaai omdat ik oud word, of omdat ik een gevoelig zenuwstelsel heb? Misschien wel een beetje van allebei. Thuis heb ik alvast een spiegel, want de oudste kan al helemaal niet tegen lawaai...
Een hoek af – is je kind in de hoek zetten effectief?
Even een vraagje. Heb jij vroeger wel eens in de hoek moeten staan? Omdat je iets had mispeuterd? Of omdat je niet had geluisterd? Zo ja, wat dacht je dan? Dacht je 'oh jee, dit zal ik nooit, nooit meer doen?' Of eerder toch iets anders?
Waar is de AAN/UIT knop van je kind?
Met de beste wil van de wereld kon mijn brein geen antwoord verzinnen op een super eenvoudige vraag. Brandstof op. Over and out. ‘Computer says no’.
Kijk eens met een andere bril naar je kind
Problemen willen begrepen worden.’ Ik leg meteen een link naar wat ik steeds probeer te doen in mijn gesprekken, zowel met ouders als met kinderen.
Is perfectionisme echt zóóó slecht?
"Ik denk niet dat mijn zoon hoogbegaafd is, want hij is alles behalve een perfectionist." Oh. Ik laat dit even zakken. Er borrelen zoveel vragen in me op. Zoals: Wat versta je onder perfectionisme? Hoe zou perfectionisme zich uiten? Is elk hoogbegaafd kind perfectionistisch?
Is het elke ochtend ook zo’n strijd bij jou?
7u30 en ze zijn al even beneden. De afspraak is dat we nu in actie schieten. Maar toch is het elke ochtend een strijd om op tijd klaar te zijn en alles gedaan te krijgen.
Wat als je heel veel van jezelf herkent in je kind?
En dan denk ik… het zou wel veel verklaren mocht ik het ook zijn. Moet ik dan zo oud geworden zijn, om daar nu pas achter te komen?” Ze is welgeteld twee minuten gaan zitten tegenover me, en komt met deze bekentenis. Nu ja, het voelt als een bekentenis. Dat zie ik. Het voelt als iets dat je bijna niet mag zeggen, maar tegelijk lucht het zo op. Dat zie ik ook.
Hij wilt mijn vriendje niet meer zijn…
Snelle hoofdjes gaan sneller méér verwachten van vriendschappen dan hun leeftijdsgenootjes. Dat kan leiden tot hele mooie, maar ook tot hele trieste momenten.
Hou jij jezelf tegen om te gaan schitteren?
We gingen een weekendje naar de Ardennen, en aangezien ze vrij goed weer voorspelden, had Manlief een wandeling uitgestippeld. Hoewel ik in het verleden hele mooie en leuke wandelingen maakte, spoken er steeds twee gedachten door mijn hoofd. 1/ Ik kan niet goed wandelen. 2/ Ik doe dat daarom niet graag.
Hoe begaafde meisjes onzichtbaar worden
Er is een groepje dat sterk rekenwerk krijgt, hoor ik van mijn zoon. Maar dan blijkt dat er alleen maar jongens in het groepje zitten. Waar zijn die begaafde meisjes gebleven? En waarom worden zij niet opgepikt?
Iedereen een IQ test! Of niet?
To test or not to test? Is that the question? Moeten we allemaal een IQ test laten doen, of is het ingewikkelder dan dat?
Hoe wéét je nu dat je hoogbegaafd bent?
'Heb je een IQ test gedaan?' vroeg ze. 'Nee' zei ik. 'Hoe kan je het dan zeker weten?' vroeg ze me.
Stap 1 bij perfectionistische kinderen
Sinds een paar weken ben ik heel openlijk gaan verkondigen wat ik wil bereiken en doen in mijn praktijk, iets wat ik best spannend vond eerlijk gezegd. Maar sindsdien zijn er gesprekken ontstaan die ik daarvoor niet voor mogelijk had gehouden.
Naar huis huppelen na het oudercontact
We zitten op het oudercontact. Dat is altijd wel wat spannend eerlijk gezegd. Maar deze keer ging het goed. De leerkracht zei iets, bijna langs haar neus weg, dat mij zo onzettend blij maakte!
Een grote verjaardagstaart met kaarsjes en stressss
Vandaag ben ik jarig! Hipperdepiep! Ik mag 43 kaarsjes uitblazen. Vroeger zou ik dat niet zo geschreven hebben. Ik zou iets geschreven hebben als 40-en-iets of ik zou het gewoon helemaal in het midden gelaten hebben. Maar nu kregen we recent weer zo een reminder dat je gewoon blij moet zijn dat je ouder mag worden. Dus party with me, I’m 43!
Start before you are ready
‘Start before you are ready’ stond er op het plaatje boven haar bureau. Ik moest er eerst om lachen, want wat een gek idee is dat nu, om te starten met iets voor je er klaar voor bent?
Nog liever met zijn bloot gat in een mierenhoop
‘Mijn man gaat nog liever met zijn bloot gat in een mierenhoop zitten’, whatsapp’t een vriendin. Ik heb hen niet gevraagd om verkleed als een konijn een paintbaldoelwit te worden. Ik heb hen niet gevraagd om hun diepste geheimen in de gazet te gooien, met expliciete foto’s erbij. Ik heb hen gevraagd of ik even mocht langskomen om over [...]
Opmerkingen