“Ik zal het maar even kaderen, ik kom uit een heel intelligent gezin. Mijn ouders zijn waarschijnlijk hoogbegaafd, en mijn broer is nog next level.
Maar nu ik dat bij mijn kinderen zie, herken ik zoveel van mezelf van vroeger. En er komen zoveel pijnlijke momenten terug naar boven.
En dan denk ik… het zou wel veel verklaren mocht ik het ook zijn.
Moet ik dan zo oud geworden zijn, om daar nu pas achter te komen?”
Ze is welgeteld twee minuten gaan zitten tegenover me, en komt met deze bekentenis.
Nu ja, het voelt als een bekentenis. Dat zie ik. Het voelt als iets dat je bijna niet mag zeggen, maar tegelijk lucht het zo op. Dat zie ik ook.
En opluchting en verwarring, dat kan perfect samen gaan.
Dat voel ik ook.
En ik zie dat vaak, , bij de ouders die bij mij over de vloer komen. Soms halen ze het zelf aan, soms doen ze het verhaal van zoon of dochter, en vraag ik nadien wat voorzichtig ‘en… herken je zelf wat in dit verhaal?’.
Want zoals iemand me een tijdje geleden zei: ‘Aan een appelboom hangen geen peren’.
Eigenlijk maakt het me helemaal niet uit of mama of papa hoogbegaafd is. Ik bedoel dan zo volgens de definitie van ‘IQ getest via een gestandaardiseerde test en daar komt dan minstens 130 uit’.
Nee.
Het gaat erom dat je als ouder dingen herkent, en dat dit iets teweegbrengt bij jou. Iets triggert. Misschien komen er dingen boven die je je kind helemaal wilt besparen. Of misschien ben je eerder van de strekking ‘met mij is het goed gekomen zonder al te veel aandacht dus dat zal nu ook wel zo zijn bij mijn kind zeker?’
Misschien was jij ook altijd de eerste van de klas, met je vingers in de neus. Misschien verveelde je je, of misschien wist je jezelf bezig te houden. Misschien had je helemaal niet de beste punten, maar voelde je je toch… anders. Alsof je meer kon, maar dat er niet uitkwam.
Alsof je vrienden niet echt je vrienden waren, en je niet altijd snapte waar die toch mee bezig waren.
Misschien deed je wel opmerkelijke dingen, die – nu je erop terugkijkt- maar als ‘normaal’ werden beschouwd, of er werd in elk geval niet echt op ingegaan.
Misschien was je gevoelig, intelligent, intens, … en kreeg je vaak te horen dat je ‘te’ was.
Er is zeker een genetische component in dit hele snelle hoofdjes-verhaal. Al kunnen we daar geen definitieve conclusies uit te trekken. En nogmaals, dat hoeft ook niet.
Maar er mag wel aandacht gaan naar jou als ouder ook. Naar wat jij ontdekt over jezelf, terwijl je eigenlijk aan het googlen was over je kind. Hoef je je schuldig te voelen dat je dat nu pas ziet? Maar nee, natuurlijk niet.
Wij komen uit een andere tijd, en dan nog, een mens leert toch constant bij over zichzelf? Dat is net mooi. Misschien moet je daarom net wél al een bepaalde leeftijd of maturiteit bereikt hebben, om een stap terug te kunnen zetten en over jezelf te kunnen nadenken op die manier.
Weet dat het kan, en dat het mag.
Het is één van de redenen waarom ik me als coach richt op gezinnen, niet alleen op de kinderen.
Maar hey, als jij dit nu leest, en je herkent je daar totaal niet in, en je denkt, ‘nééééé, dat snelle hoofd, dat heeft mijn kind toch echt gewoon van mijn partner hoor! Ik ben echt gewoon super gemiddeld’’
Dan is dat ook helemaal prima natuurlijk!
Maar mocht het stiekem- of niet zo stiekem- wel zo zijn…
Weet dan dat er plaats voor is.
Ik viel heel diep in de leerkuil – en dat deed pijn
‘De leerkuil in het lager onderwijs? Vergeet het maar, dat bestaat niet voor hoogbegaafde leerlingen’. Deze krasse uitspraak deed me denken aan hoe elk kind moet leren om door te zetten als het eens niet vanzelf gaat.
Help! Ik kan niet om hulp vragen!
Ik sta voor een volle aula en als ik naga of iemand een vraag heeft, blijft het helemaal stil. Ik ga er dan vanuit dat het allemaal duidelijk was, maar na de test blijkt het omgekeerde waar.
Daar zat ik dan. Moederziel alleen op een tropisch eiland.
Daar zat ik dan, moederziel alleen op een tropisch eiland. Nu ja, ik was niet helemáál alleen, maar het voelde wel zo.
Hoogbegaafdheid? Dat bestaat hier niet
‘Je moet begrijpen dat dit echt nieuw is voor ons. Wij hebben dat hier nog nooit meegemaakt op onze school. Hier zitten gewoonweg geen hoogbegaafde kinderen’.
Meisjes niet welkom!
‘Onze dochter zat vorig jaar in de kangoeroeklas en ze keek elke week zo uit naar dat ene uurtje.’ Maar helaas, dit jaar was dat wel anders...
Haar ouders hadden het helemaal verpest!
‘Het werd ons afgeraden haar nog spelletjes rond cijfers en letters te kopen.’ De ouders tegenover mij zitten er ongemakkelijk bij. Alsof ze iets fout gedaan hebben. Iets heel, heel fout.
Oren dicht!
Kan ik niet tegen lawaai omdat ik oud word, of omdat ik een gevoelig zenuwstelsel heb? Misschien wel een beetje van allebei. Thuis heb ik alvast een spiegel, want de oudste kan al helemaal niet tegen lawaai...
Een hoek af – is je kind in de hoek zetten effectief?
Even een vraagje. Heb jij vroeger wel eens in de hoek moeten staan? Omdat je iets had mispeuterd? Of omdat je niet had geluisterd? Zo ja, wat dacht je dan? Dacht je 'oh jee, dit zal ik nooit, nooit meer doen?' Of eerder toch iets anders?
Waar is de AAN/UIT knop van je kind?
Met de beste wil van de wereld kon mijn brein geen antwoord verzinnen op een super eenvoudige vraag. Brandstof op. Over and out. ‘Computer says no’.
Kijk eens met een andere bril naar je kind
Problemen willen begrepen worden.’ Ik leg meteen een link naar wat ik steeds probeer te doen in mijn gesprekken, zowel met ouders als met kinderen.
Is perfectionisme echt zóóó slecht?
"Ik denk niet dat mijn zoon hoogbegaafd is, want hij is alles behalve een perfectionist." Oh. Ik laat dit even zakken. Er borrelen zoveel vragen in me op. Zoals: Wat versta je onder perfectionisme? Hoe zou perfectionisme zich uiten? Is elk hoogbegaafd kind perfectionistisch?
Is het elke ochtend ook zo’n strijd bij jou?
7u30 en ze zijn al even beneden. De afspraak is dat we nu in actie schieten. Maar toch is het elke ochtend een strijd om op tijd klaar te zijn en alles gedaan te krijgen.
Hij wilt mijn vriendje niet meer zijn…
Snelle hoofdjes gaan sneller méér verwachten van vriendschappen dan hun leeftijdsgenootjes. Dat kan leiden tot hele mooie, maar ook tot hele trieste momenten.
Hou jij jezelf tegen om te gaan schitteren?
We gingen een weekendje naar de Ardennen, en aangezien ze vrij goed weer voorspelden, had Manlief een wandeling uitgestippeld. Hoewel ik in het verleden hele mooie en leuke wandelingen maakte, spoken er steeds twee gedachten door mijn hoofd. 1/ Ik kan niet goed wandelen. 2/ Ik doe dat daarom niet graag.
Hoe begaafde meisjes onzichtbaar worden
Er is een groepje dat sterk rekenwerk krijgt, hoor ik van mijn zoon. Maar dan blijkt dat er alleen maar jongens in het groepje zitten. Waar zijn die begaafde meisjes gebleven? En waarom worden zij niet opgepikt?
Iedereen een IQ test! Of niet?
To test or not to test? Is that the question? Moeten we allemaal een IQ test laten doen, of is het ingewikkelder dan dat?
Hoe wéét je nu dat je hoogbegaafd bent?
'Heb je een IQ test gedaan?' vroeg ze. 'Nee' zei ik. 'Hoe kan je het dan zeker weten?' vroeg ze me.
Stap 1 bij perfectionistische kinderen
Sinds een paar weken ben ik heel openlijk gaan verkondigen wat ik wil bereiken en doen in mijn praktijk, iets wat ik best spannend vond eerlijk gezegd. Maar sindsdien zijn er gesprekken ontstaan die ik daarvoor niet voor mogelijk had gehouden.
Naar huis huppelen na het oudercontact
We zitten op het oudercontact. Dat is altijd wel wat spannend eerlijk gezegd. Maar deze keer ging het goed. De leerkracht zei iets, bijna langs haar neus weg, dat mij zo onzettend blij maakte!
Een grote verjaardagstaart met kaarsjes en stressss
Vandaag ben ik jarig! Hipperdepiep! Ik mag 43 kaarsjes uitblazen. Vroeger zou ik dat niet zo geschreven hebben. Ik zou iets geschreven hebben als 40-en-iets of ik zou het gewoon helemaal in het midden gelaten hebben. Maar nu kregen we recent weer zo een reminder dat je gewoon blij moet zijn dat je ouder mag worden. Dus party with me, I’m 43!
Te jong om uitgedaagd te worden?
Er zijn zo van die momenten met mijn kinderen die ik me altijd zal blijven herinneren. Het is echt een kwestie werd van ‘voor’ en ‘na’. Bij mijn oudste zoon was dat toen hij aan het ontbijt rekensommen maakte die vlot over de 2000 gingen.
Start before you are ready
‘Start before you are ready’ stond er op het plaatje boven haar bureau. Ik moest er eerst om lachen, want wat een gek idee is dat nu, om te starten met iets voor je er klaar voor bent?
Nog liever met zijn bloot gat in een mierenhoop
‘Mijn man gaat nog liever met zijn bloot gat in een mierenhoop zitten’, whatsapp’t een vriendin. Ik heb hen niet gevraagd om verkleed als een konijn een paintbaldoelwit te worden. Ik heb hen niet gevraagd om hun diepste geheimen in de gazet te gooien, met expliciete foto’s erbij. Ik heb hen gevraagd of ik even mocht langskomen om over [...]
Opmerkingen