'Mijn man gaat nog liever met zijn bloot gat in een mierenhoop zitten’, whatsapp’t een vriendin.
Ik heb hen niet gevraagd om verkleed als een konijn een paintbaldoelwit te worden. Ik heb hen niet gevraagd om hun diepste geheimen in de gazet te gooien, met expliciete foto’s erbij.
Ik heb hen gevraagd of ik even mocht langskomen om over hun zoon te babbelen. Want die zoon, die heeft een ‘snel’ hoofdje. Het is een ‘cognitief sterk kind’. Of, mag ik het misschien zeggen zoals het is, hij is, net als mijn zoon, hoogbegaafd.

Baf. I said it. Meteen voel ik ook hoe er een lading op dat woord zit. Want claimen dat je kind – of jijzelf, godbetert – hoogbegaafd is, dat is lastig. Dat is tricky. Daar rolt al eens een oog, daar trekt al eens een smalende mondhoek. Het is not done, melden dat je kind anders denkt, dat- ie slimmer is dan de gemiddelde klasgenoot.
Het is zelfs zo erg, dat je het wel kan erkennen, maar dan wel over moet zwijgen, ook tegenover een vriendin die net een jaar van haar leven gespendeerd heeft expert te worden in het onderwerp.
Kortom, hoogbegaafdheid is een taboe. En dat besefte ik pas, toen ik het woord begon te gebruiken. Waarom eigenlijk? Hoe komt dat toch? Mocht ik verklaren dat mijn kind een begenadigd muzikant is, dan mag hij een concertje geven. Vertel ik over mijn jonge atleet, dan vragen ze naar die sportieve prestaties. Toon ik een creatief meesterwerkje, dan wordt er bewonderend gereageerd.

Maar als ik vertel dat mijn kind anders denkt, sneller denkt, complexer denkt… Dat er bijzondere verbanden worden gelegd, diepere vragen worden gesteld, en dat ik die leerhonger amper gestild krijg… als ik vertel dat mijn kind hoogbegaafd is…nee, dan…
Dan valt er een ongemakkelijke stilte. Oei. Weer zo’n moeder die denkt dat haar kind de volgende Einstein is.
Hoe komt dat? Daar zijn veel redenen voor, denk ik. Laat ik er alvast drie opsommen:

• Er bestaan nog zoveel mythes en onduidelijkheden over hoogbegaafd zijn. Dat geeft al gauw een verkeerd beeld, en een bepaald oordeel. Die onwetendheid leidt vaak tot onbegrip. ‘Hoe, jouw kind hoogbegaafd? En die kan zijn veters nog niet strikken’.
• Onze Vlaamse mentaliteit van bescheidenheid en ‘doe maar gewoon’ heeft zeker betrekking op het cognitieve luik. Hoogbegaafdheid heeft de naam ‘elitair’ te zijn. ‘Jij denkt zeker dat je beter bent dan een ander’. In Amerika mag je je successen tonen, in Vlaanderen hou je ze maar beter stil.
• Wat ook volgt uit het vorige, is dat de hoogbegaafdheid van een ander zou duiden op je eigen ‘gemiddeld zijn’, in de negatieve zin. Wanneer je aangeeft dat je kind de sommen in de klas te saai vindt, kan de ander in de verdediging schieten omdat zijn of haar kind ‘nog maar’ op niveau zit. Terwijl er helemaal geen waardeoordeel zit in het label van hoogbegaafdheid. Het is gewoon anders, en het geeft andere uitdagingen.

Ouders die me – bijna schoorvoetend – komen melden dat ze denken dat hun kinderen ‘dat’ zijn, vraag ik altijd of dit inzicht hen iets heeft geleerd over zichzelf.
Oh, hij/zij heeft het zéker niet van mij hoor, ik ben gewoon gemiddeld’, hoor ik dan.
Of: ‘Goh ja, ik herken wel heel veel maar euh… ik had echt niet zo’n goeie punten op school, dus…’
Kortom, het kan echt voelen als uit de kast komen, om te melden dat je kind (en/of jijzelf!) hoogbegaafd is. Het is zo lastig dat je dus blijkbaar nog liever in een mierenhoop gaat zitten, dan te bespreken wat dit voor je kind en je gezin betekent.
Dit hoeft niet zo te blijven. Hoogbegaafdheid biedt potentieel, is niet alleen een probleem waar over gezwegen moet worden.
Die mythes en hardnekkige vooroordelen kan je eenvoudig onder tafel vegen. Met de juiste informatie en inzichten kom je al een heel eind!
Met mijn gratis e-book ‘De 5 grootste mythes over hoogbegaafdheid ontkracht’ wordt het een stuk makkelijker om gewoon aan te geven dat jouw hoofd, of dat van je kind, nu eenmaal wat anders bedraad is. Doorbreek het taboe en laat je kind zijn schitterend zelf zijn!
Je vindt dit e-book op mijn website, waar je ook een gratis kennismakingsgesprek kan boeken. Ik zie je dan!